18 Dhjetori është Dita Ndërkombëtare e Migrantëve. Në vitin 1990 u miratua “Konventa Ndërkombëtare për Mbrojtjen e të Drejtave të të Gjithë Punëtorëve Migrantë dhe Anëtarëve të Familjeve të tyre“. Ky vlerësim, megjithatë, deri më tani nuk është njohur nga asnjë vend industrial i cili përfiton nga migracioni, sidomos në perëndim– as nga Zvicra. Ne flasim me Marie Saulnier-Bloch, Koordinatore e Unia-s për Çështjet Ndërkombëtare.
Migrimi është pjesë e historisë së botës së punës. Kjo ditë na kujton se të drejtat e sindikkale vlejnë për të gjithë – pavarësisht ngjyrës së letrave të tyre.
Nëpërmjet kontratave kolektive të punës, të cilat sigurojnë paga dhe kushte më të mira të punës, përmes kontrollit të pagave, këshillimeve ligjore, fushatave të tilla si ato kundër iniciativës SVP/UDC dhe mbështetjes së të prekurve në rast të abuzimit. Shumica e anëtarëve nuk kanë pasaportë zvicerane. Mbrojtja individuale dhe kolektive e të gjitha të drejtave është në thelbin e misionit të sindikatës.
Të dyja ndjekin të njëjtën logjikë: mohimi i të drejtave, në mënyrë që njerëzit të mund t’i kontrollojnë dhe t’i nënshtrojnë më mirë njerëzit – dhe për të konsoliduar një shoqëri më të pabarabartë. Pa garantimin e të drejtave themelore, do të lulëzojnë fushatat ksenofobike. Ratifikimi do të siguronte mbrojtje themelore kundër shfrytëzimit. Vendet e pasura duhet të ndalojnë së përfituari nga fuqia punëtore e cenuar, të cilën ata nuk e njohin. Zvicra duhet të prij në ketë rast.
Rreziku nuk është te numri, por te keqpërdorimi politik i këtyre shifrave. Retorika “10 milionë“ ka për qëllim t’i kriminalizojë migrantët dhe t’i dobësojë të drejtat e tyre. Nëse kjo nismë miratohet, jo vetëm që legjitimon diskursin neo-fashist, por edhe e shkatërron të gjithë sistemin e kontrollit të pagave. Ky sistem është i bazuar në sistemin dypalësh; nëse ato ndodhin, do të zhduken edhe kontrollet kundër dumpingut të pagave – një hap i madh prapa për të gjithë të punësuarit. SVP/UDC-ja ua fsheh këtë votuesve të vet. Shumica prej tyre do të dëmtonin vetveten. Nuk do të kishte më pak punëtorë, do të kishte po aq punëtorë - thjesht pa të drejta.
Dumpingu i pagave do të rritet. Sot, punëtorëve i kthehen 50 milion franga çdo vit për shkak se ne gjatë kontrolleve zbulojmë abuzimet. Kjo është pikërisht ajo që SVP/UDC dëshiron të eliminojë duke nxitur ndjenja raciste dhe ksenofobike. Sa më të pasigurt dhe të varur të jenë njerëzit, aq më pak mund t'i mbrojnë pagat e tyre. Vetëm punëdhënësit shfrytëzues dhe racistët që ndjehen të pranuar do të përfitojnë. Çdo person me histori migrimi e di se dikur ne kemi qenë ata që u refuzuan dhe u shfrytëzuan. Zvicra ka nevojë për fuqi punëtore - dhe çdo fuqi punëtore ka nevojë për një jetë me dinjitet dhe një të ardhme për fëmijët e tyre. PIkë!
Frika nga “të huajt“ instrumentalizohet nga ata të cilët nuk ofrojnë zgjidhje për shqetësimet reale të qytetarëve, por duan të sigurojnë privilegjet dhe fitimet e tyre. Migrimi nuk është kërcënim - kërcënuese janë praktikat shfrytëzuese dhe strategjitë politike. Zvicra funksionon falë punës së shumë njerëzve pa pasaportë zvicerane; kjo është një realitet. Vendimtare janë kushtet e punës dhe të jetesës sot dhe nesër, si dhe një politikë që mbron dinjitetin e të gjithëve dhe mundëson një jetë të denjë. Njerëzit kanë frikë nga faturat e larta, nga një e ardhme e pasigurt, nga humbja e arritjeve sociale - këto kërkojnë investime të guximshme dhe politika planifikimi dhe rishpërndarje të drejtë të pasurisë - jo një shoqëri e cila me vështirësi mbulon shpenzimet mujore ndërsa miliarderët shterojnë fitimet. Kjo është frika e vërtetë së cilës duhet t'i përgjigjemi.
Duke përmendur shkaqet e vërteta: pasiguria, mungesa e hapësirave të banimit, presioni në rroga, presioni në pensione. Këto janë probleme strukturore, jo të migracionit. Nëse i emërtoni siç duhet shkaqet, e ndërpret urrejtjen. Kapitali është global - kështu duhet të jetë edhe solidariteti ynë. Ndërkombëtarizmi nuk është një fjalë e popullarizuar, por një domosdoshmëri strategjike dhe etike.
Solidariteti do të thotë të kuptojmë se forca jonë e përbashkët nuk njeh kufij. Punëtorët ndajnë të njëjtat nevoja: dinjitet, siguri dhe drejtësi sociale. Solidariteti ndërkombëtar është arma e të shtypurve kundër kapitalit që nuk njeh kufij.